Wstał i podreptał do łazienki. Z lustra spojrzała twarz starego ramola. Na pewno nie jego.

Pomacał obwisłe, nieogolone policzki. Przyklepał rzadkie siwe włosy. Zakaszlał. Lekarz kazał rzucić palenie. Lał na lekarza.

Był stary. Bez rodziny. Nigdy się nie ożenił. Miał podobno syna, ale kontakt urwał się dwadzieścia lat temu. Kiedyś nazywali ich aktywnymi singlami. Balangi, nocne szaleństwa, miłe panie, które żegnały się nad ranem.

Lata mijały. Kumple odeszli na tamten świat. Panie przestały przychodzić. Teraz, nawet gdyby im zapłacił, to by nie przyszły. Chyba, że te, ze spalonego kościoła.

– Było miło, ale się skończyło – pomyślał otwierając drzwi do lodówki.

Powiało chłodem i pustka. Pusta butelka po mleku i kawałek spleśniałego sera.
– Trzeba będzie zrobić zakupy, tylko za co? – westchnął – emerytura jak zwykle spóźniała się.

Zresztą było jej tyle, co kot napłakał. Nieliczni pracujący z trudem utrzymywali przytłaczającą większość starców takich jak on.

Piętro wyżej trwała w najlepsze kłótnia arabskiej rodziny. Z dołu zalatywało przypalonym olejem. Żółtki już obiad robią? – zdziwił się – długo spałem.

Wyjrzał przez okno. Kiedyś piękna, podmiejska dzielnica, wyglądała teraz, jak większość, europejskich dzielnic. Slamsy. Spalone wraki, śmieci, wałęsające się grupki obwiesi. Czarni, portorycy, trochę żółtych. W dali wbijały się w niebo wieże minaretów.

Spojrzał na zegarek. Zaklął. Zaraz przyjdzie znowu po czynsz, ta niemiecka menda. Nowy właściciel budynku. Pedał. Cisnął, bo potrzebował kasy na wesele.