Wczoraj tuż przed 14, kierownictwo domowe spostrzegło się, że nie mamy chleba, a do picia jest tylko woda z kranu, która w Gdańsku jest podobno właśnie skażona. Pognałem więc na poszukiwanie otwartego sklepu.

Na naszym osiedlu (18 tysięcy mieszkańców) jest tylko jeden, czynny prawie nonstop. Monopolowy. Wszystkie inne pozamykane na cztery spusty.

Pod nim porozrzucanych kilkadziesiąt aut. – Oho, nieciekawie – pomyślałem. W środku tłum zrozpaczonych ludzi, którym w większości skończyły się trunki ogniste. Chleb oczywiście wymiotło. Kupiłem więc wiecznie trwały produkt chlebopodobny i parę butelek zapitki. Sprzedawca chciał z rozpędu podać półliterka, ale odmówiłem.

Od śmierci głodowej (bo ileż można jeść świąteczne ciasta) uratowali nas znajomi, którzy są samowystarczalni. Mają maszynę do pieczenia chleba. Jeszcze ciepły (i jakże pachnący!) bochenek przynieśli opatulony niczym niemowlę. Rzuciliśmy się na niego niczym wygłodniałe psy.

Uff! Skończyło się obżarstwo i lenistwo. Teraz post aż do… Wielkanocy. Prezenty rozpakowane. Zaczynam snuć plany noworoczne. Pora najwyższa. Jednym z postanowień będzie na pewno nie zaniedbywanie bloga niniejszego….