… auto zaczęło coraz dobitniej dawać nam do zrozumienia, że jak my chcemy podróżować po takich wertepach, to ono wysiada.

Po zwiedzeniu przez Mirka Mikołajek (ja byłem tam już trzy i pół tysiąca razy, więc pilnowałem samochodu) postanowiliśmy zobaczyć Śniardwy z bliska. Zamiast jechać porządną asfaltową drogą do Orzysza, wybraliśmy oznaczoną w naszym atlasie jako biała gruba.

Już po chwili koła załomotały o bruk. Po następnym kilometrze zacząłem obawiać się o plomby. Z przodu po lewej zaczęło coś stukać w zawieszeniu. Bruk się skończył, wjechaliśmy na tarkę. Idealna trasa do testowania zawieszania, o długości … 20 km.

– M-o-ż-e z-a-w-r-ó-c-i-m-y? – spytałem dzwoniąc zębami.
– N-i-e – oddzwonił Mirek.

Stukocząc parliśmy więc przez Puszczę Piską. W samym mateczniku o dziwo przystanek PKS. Nowiutki. I dwa parkingi dla wytrzęsionych. Śniardw ani widu ani słychu. Gromkim uff powitaliśmy, oznaczoną kolorem jasnym żółtym w naszym papierowym gps-ie, drogę.
– Autostrada – powiedział Mirek.

Wdzięcznymi zygzakami omijaliśmy rozliczne leje po meteorytach, od które spadły od czasu ostatniego remontu, czyli mniej więcej wczesnego Gomółki. Auto klekotało niczym Bocian na widok stada żab. Dostukaliśmy się do Gołdapi.

Czterech znudzonych dżentelmenów, w pustej stacji diagnostycznej, stwierdziło, że nie mają czasu, i skierowało nas do mechanika Wani. Wania, pozostał niewzruszony na Mirka błagania i powiedział, że może pojutrze, albo w przyszłym tygodniu, będzie mu się chciało zajrzeć. Patrząc na to co wala się po placu, zrozumiałem, że zakład wyspecjalizowany jest raczej w rozbiórce samochodów, i eksporcie części do mateczki Rasiji, niż usługach dla ludności.

Po krótkim błądzeniu dobiliśmy do położonego na końcu świata królestwa Pani Sławy.

Cdn.