Nie, nie pojechałem na urlop. Jeszcze tylko cztery koszmarnie długie dni. 96 wlekące się godziny. 5760 minut… Snuję się od okna do okna. Smętnie spoglądam na gotową do drogi moją nową ( o tym za chwilę) maszynę. Nuda, brak akcji. Wytrzymać! wytrzymać!

Od telewizora mnie odrzuca. Polityka dosięgła bruku. Albo raczej dna. Dna szamba. Z pisuaru wylewają się nieczystości. Mam już dosyć dywagacji na temat samolotu, krzyża, Palikota, rozryczanej posłanki K i Antka psychola. Nie chce mi się tego komentować.

Nie cierpię urlopów stacjonarnych. W trzeci dzień zaczynam się nudzić. W czwarty zaczynam łazić po ścianach, w piąty splątywać linę z prześcieradła. Muszę się przemieszczać. Każdego dnia inne widoki, inne powietrze, inni ludzie.

W zeszłym roku rzuciłem wariacki pomysł pod roboczym tytułem „Born to be wild”. Udało się. Dwanaście dni w podróży. 2500 kilometrów częściowo bezdrożami. Pozostał niedosyt. Nie wszędzie dało się wjechać Mirka szewroletem. Co chwila walił miską olejową o kamulce.

Już późną jesienią i zimą zacząłem rozmyślać o wyprawie 2010. Koło łóżka zaległ stosik map, przewodników, atlasów. W zimowe wieczory, gdy za oknem szalała śnieżyca, wodziłem palcem po mapie. Przeważnie wzdłuż zachodniej granicy. Ale tam podobno mało ciekawie, zbyt cywilizowanie, a ja spragniony jestem dzikości, wschodu, bezdroży. Kumpel motocyklista zaczął namawiać mnie na podróż po Europie Zachodniej. On i paru innych czoperami, a ja z nimi jako wóz techniczny moją nową maszyną – landryną.

Tak, przystąpiłem do elitarnego bractwa landryniarzy! Nabyłem Land Rovera Discovery I 2,5 Tdi. Maszyna do pokonywania wyjątkowych bezdroży. Auto stworzone dla mnie! Budzące respekt ponad dwie tony stali. Siedzisko na wysokości ciężarówki. Oto Landryna:

Spokojnie, rekin zostaje. Grzechem by było sprzedać takie auto. Co prawda obrażony kręcił nosem przez jakiś czas, ale pogodziliśmy się. Dostał nowe liftomaty, boczek słupka prawego, a kolega przeczyścił mu serce. Teraz Rekin jest jak nowy i ma zagwarantowane miejsce w ocieplanym garażu, oraz to, że w zimie będzie spał snem zimowym.

Na Landrynką musiałem trochę popracować. Z lekka była dziurawa, nogami można było się odpychać od ziemi. Wymienić trzeba było też parę podzespołów. Mam nadzieję, że nie zawiedzie mnie w nadchodzącej wyprawie. W przyszłym roku pojadą nią do Rumunii, a za dwa, trzy lata do Mongolii.

Wracając do tegorocznej wyprawy, stanęło na tym, że jedziemy jeszcze raz wzdłuż wschodniej granicy. Sześć osób, w tym dwie na motorach. Nasze hasło przewodnie to „Nic nie musimy”. Nie będziemy zwiedzać cerkwi i kościołów, pałaców, zamków. Spodoba nam się droga w lewo, mimo że gps każe jechać w prawo, olejemy gpsa. Nie będzie się nam rano chciało wstać, będziemy spać do południa. Ciekawe kiedy pękniemy ;-)

Ja osobiście chce wjechać moją maszyną tam gdzie wcześniej baliśmy się wjechać. Chcę, gdy towarzystwo będzie jeszcze spać, wdziać moje buty siedmiomilowe, chwycić za kije i pognać przed siebie z aparatem w plecaku. Odnaleźć ową mityczną Polskę egzotyczną. Oby tylko pogoda nam dopisała.

Biorę radiostację przenośną i zamierzam jak rok temu zdawać wam relację.