– Panie – mówi wchodząc do komnaty Komtura, rycerz Slavomirius von Novak – Książę Jarosław, w nowej pozłacanej zbroi, z pannami z Fraucymeru po rynku przechadza się. Plebs mami a ogłupia wielce.
– Co prawi ten Hultaj? – pyta Komtur Tusk von Danzig.
– Jakoby rządził skutecznie i nadal czuję się odpowiedzialny za Wolskę, i coś jeszcze o doświadczeniu, zaraz, zaraz, a… jesteśmy silniejsi doświadczeniem.
– Nie z Fraucymeru to panny tylko z bu… – wtrąca alchemik Januss BrennenKatze.
– BrennenKatze! – przerywa mu ostro Gregorius von Schentyna – mało ci jeszcze?
– No co? Bo to złe kobiety były.
– Plebsowi się nie spodobało, i Herr Komtur musiał się za ciebie tłumaczyć!
– Co gorsza Panie, on o pracy dla wszystkich i obniżeniu podatków mówi – ciągnie dalej von Novak.
– Kasa pusta, pasa zaciskać trza, a dureń plebs burzy! Smok Crisus na zachodnim rubieżach widziany był! Verdamnte Scheisse! – krzyczy Herr Tusk.
– Książę podobnież na zjeździe rycerstwa pisuarowego, w Dies Dominicus, mowę ma wygłosić. Nową Doctrinus Politus przedłożyć. Biada nam Panie!
Herr Tusk robi minę, jak Król Wolski podczas ataku Diarrhoea, zwanej też Peristalticum Gastricum. Twarz komturowa staje się czerwona niczym burak. Zaraz wybuchnie.
– Cudów! Cudów! Cudów! – ryczy niczym ranny zwierz Herr Tusk – Gdzie są cuda, którem obiecał?? Komturów wołać! Cudów nie dali, to ja im coś urżnę i Smokowi Crisusowi rzucę na pożarcie!
– Panie zakradnę się na ich zjazd i zamieszania narobię. Zaklęcia nowe, com z Italii właśnie dostał, wypróbuje – wtrąca BrennenKatze chcąc uspokoić Komtura.
– Jak ty się zamierzasz do ich zamku dostać, durniu? – mówi Komtur – Ledwie twoją kaprawą facjatę obaczą, rychło na pal wbiją!
– Za białogłowę się przebiorę.
– Ja ja naturlisch! Jeszcze Księcia Jarosława uwiedź – rechocze Komtur.
– A uwiodę, a potem poślubię!