Dom pod bocianem stałby się niechybnie domem nad rozlewiskiem, gdyby nie fakt, że Wojtek kiedy małym chłopcem był (hej!), uczęszczał do akademii budowniczych zapór, kanałów, nawodnych twierdz. Działo się to w mieście Wrocławiu, lat bez mała czterdzieści z okładem, za późnego Gierka.
Czytaj dalejPrusowie nie bez kozery nazywali Natangię krainą spływających wód. Wody, jakimi niebo obdarza ziemię, nie wnikają głęboko w gliniastą ziemię, tylko zmierzają w zgodnie ze strzałką wektora siły F wynoszącej F=GmM/r2 , gdzie jak wszyscy pamiętają ze szkoły podstawowej G=6,673⋅10−11N⋅m2⋅kg−2. Strzałka ta skierowana jest w dół w kierunku jądra matki Gai.
Czytaj dalejCiepłe zachodnie wiatry zlizały z natangijskich pagórków biel, na powrót dominującą barwą jest rdzawa ochra. Natangia (Nātanga) to kraina o spływających wodach – tak nazywali ją Prusowie – prawdziwa terra inhabitalis.
Oj tak, spływające wody potrafią tu nieźle dopiec. Przekonaliśmy się o tym w pierwszym roku, kiedy próbowaliśmy uprawiać offroad błotny naszymi miastowymi autami. W maju 2017 r. nabyłem oplową tankietkę w wersji sport i udręka się skończyła, a zaczęła frajda.
Czytaj dalejPoprzedni rekord udało się pobić wiosną 2020 roku, podczas pierwszej fali. Przez trzy tygodnie nie opuszczaliśmy wyspy bezludnej, konsumując zgromadzone zapasy. To był czas lockdownu.
Pod koniec nie było łatwo. Jechaliśmy na konserwach turystycznych, których smak miał się nijak do tego, co pamiętałem z letnich wojaży z rodzicami pod namiot w latach 70. XX wieku. Namiętnie spożywany przeze mnie podczas studiów (przełom lat 80-90) paprykarz szczeciński, miał z tamtym wspólny jedynie kolor. Gdyby lockdown miał miejsce latem, może pociągnęlibyśmy dłużej, pałaszując dary ziemi.
Czytaj dalejNo więc, że ten dzień nadejdzie, wiedziałem od dawna. Niepokój narastał stopniowo, starałem się go odganiać, zamiatać pod mózgowy dywan, ale bez powodzenia. Próbowałem przełożyć ten dzień. Może jutro, mówiłem do Graszki, bo to tamto. Raz się udało, ale za drugim razem już nie, nie można tego było odkładać w nieskończoność.
Czytaj dalej
Po lesie błąkali się już ponad dwa tygodnie. Było zimno, bardzo zimno, i padał gęsty śnieg. Jakimś cudem udało im się pokonać zasieki i znaleźć po drugiej stronie. Zgubili się z resztą grupy. W telefonie padła bateria. Jego żona Miriam była w zaawansowanej ciąży, poród mógł nastąpić lada moment, musiał znaleźć pomoc.
Czytaj dalejDomy opuszczone przez człowieka umierają. Pruskie domy umierają szybko, zwłaszcza gdy pomogą im w tym szabrownicy. Wystarczy, że zacznie przeciekać dach i po kilkunastu latach pozostaje po nich pagórek rozpadających się cegieł i butwiejących belek oraz desek. Ten dom jeszcze parę lat temu nadawał się do zamieszkania, ale jego nowi właściciele nie mogli, póki co w nim zamieszkać na stałe. Los rzucił ich daleko, a dom czekał w milczeniu, na ludzi, którzy ponownie wypełniliby jego wnętrze.
Czytaj dalej
Obudziłem się w połowie lutego, chyba tego dnia (16II), kiedy zima uparła się, aby przekonać mnie, jaka jest piękna, chcąc sprawić, abym ją polubił. Porozwieszała na wszystkim, co się dało miliardy diamencików. Może to i ładne było — nową Zorką pięć zrobiłem parę zdjęć — ale zimy i tak nienawidzę.
Czytaj dalejZa górami, za lasami, za siedmioma rzekami, w Natangii, krainie spływających wód zwanej, żył sobie mały beżowy odkurzaczyk, o wdzięcznym imieniu Odyssey. W domu pod bocianem zagościł u progu srogiej zimy, pięć lat temu.
Czytaj dalej13 grudnia 1981 r. to była niedziela. Pal licho teleranek, miałem już czternaście lat i mało mnie on interesował. Moją pasją było wtedy krótkofalarstwo. Dzień wcześniej skończyłem majstrować mój pierwszy poważny odbiornik nasłuchowy, który chciałem przetestować rano, na paśmie 3,5 MHz.A rano w eterze cisza.
Czytaj dalej