Przez ostatnie dni sierpniowe 1908 roku, kiedy opadła poranna wilgoć, a robotnice wyleciały w większości z uli na zbiór, po sadzie chodził pradziadek Antoni. Towarzyszył mu młody Staśko, syn Wawrowów, którego pradziadek Antoni od dwóch lat przyuczał do prowadzenia pasieki. Staśko z przejęciem pompował podkurzacz, zadymiając obficie mocno podrażnione wtargnięciem dwóch intruzów pszczoły.

Pradziadek Antoni wyjmował ostrożnie do połowy ramkę, uderzał pięścią w jej górny rant, tak aby spadły z niej pszczoły. Następnie wyjmował ją całą i fachowym okiem oceniał, czy robotnice zapełniły wszystkie komórki plastra złotą zawartością. Przez prześwitujący, białawy wosk, widać było kolor złota. Pradziadek uśmiechał się z zadowoleniem pod wąsem i wkładał ramkę do skrzynki. Zapowiadał się niezły pożytek. Ostatni pożytek w tym roku, i niestety, jak okazało się wkrótce, ostatni dla pradziadka, który niedługo potem odszedł.

Czytaj dalej →

Przeczesując bezkresne internetowe archiwa natrafiłem w przewodniku kółek rolniczych z 1891 roku, na stronie 28 taką oto krótką notatkę:

„Nowo zawiązane „Kółka rolnicze”. Bazar, powiat Czortków. Założone przez ks. Jana Rajskiego z Burakówki, liczy 9 członków. Przewodniczącym jest pan Antoni Winnicki dzierżawca dóbr, zastępcą pan Mikołaj Lipiński, gospodarz; sekretarzem pan Julian Leszczyński, nauczyciel; członkami Zarządu panowie Mikołaj Woźniak, Antoni Poturnicki. Zebrania odbywają się w szkole lub w domu p. Mikołaja Lipińskiego i Antoniego Poturnickiego. Uchwalono uiszczać wpisowego po 10 ct., miesięczną składkę po 5 et. „Kółko rolnicze” ma zamiar założyć sklepik chrześcijański, dotychczas sprowadzano tylko sól. Biblioteczka Kółka składa się z 54 dziełek, z których 30 pochodzą od Zarządu głównego.”

A więc to prawda. Był sobie w Bazarze nauczyciel Julian Leszczyński, który wraz z moim pradziadkiem Antonim założyli kółko rolnicze. Czytaj dalej →

Patrzę okiem satelity na Połowce, małą wioskę położoną pomiędzy Dżurynem i Bazarem, na zachodniej Ukrainie, kilkanaście kilometrów od Buczacza i Czortkowa. Kręcąc kółkiem myszy pikuję w dół jak sokół po zdobycz. Widzę mozaikę pól, nie tak poszatkowaną jak u nas, wijącą się zakolami rzeczkę Dżurynkę, której brzegi obsiadły drzewa i krzaki, domy i zabudowania gospodarcze, a nawet małe pudełka aut.

Czytaj dalej →