Czuł jak słońce bawi się jego ciałem. Było ciepło. W sam raz.

Jego uszy delikatnie pieścił szum fal lazurowego oceanu. Z pod na wpół przymkniętych powiek widział kołyszące się delikatnie na wietrze palmy. W dali unosił się na fali biały duży jacht. Jego jacht.

Wyspa była bezludna. Zagubiona pośród tysiąca innych wysp Polinezji Francuskiej. Zawsze marzył o tym, żeby tu zamieszkać. Z zielonego buszu dobiegł jazgot papug i innego ptactwa. Widocznie spłoszyło je jakieś zwierze.

Pływał ponad dwie godziny, robiąc zdjęcia rafie koralowej. Jego skóra nasiąkła solą. Spłukał się pod małym wodospadem, który odkrył niedaleko od ujścia rzeczki.

Plażą w jego stronę szła uśmiechnięta dziewczyna o dużych… niebieskich oczach. Zamachała wołając. Pora na jedzenie – pomyślał. A potem sjesta i inne rozrywki.

Dobiegł go natarczywy dzwonek telefonu. Telefonu? Skąd tutaj telefon? Zaraz….
Obraz dziewczyny rozmył się, a jej miejsce zajął żarzący się w mroku monitor.

– Don’t give up, you’re in Poland – pomyślał i podniósł słuchawkę.
– Halo! Co tam się wyrabia? – dobiegł go nieprzyjemny głos – dzwonię i dzwonię. Poczta mi nie działa.

Szybko spojrzał na ekran. No tak, znowu jakaś blondynka wysłała 100MB mejla do tysiąca innych blondynek. W radiu, kłamał polityk a o zakratowane okno bębnił jesienno-wiosenny deszcz.