Dostałem wezwanie urzędowe poleconym. Żona nieopatrzenie podpisała. Chcąc nie chcąc trzeba było się stawić na taką a taką tego a tego dnia do Domu Partii. Wzywał mój były prokurator pierwszego kontaktu. Obecnie sekretarz okręgowy.

Dom jedynie słusznej partii mieścił się w nowoczesnym gmachu, poprzednio centrum handlowym, zwanym nie wiadomo dlaczego Manhattan. Fasada udekorowana była mnóstwem narodowych flag z wpisanym partyjnym logo.

W holu roiło się od młodych mężczyzn, ubranych w brązowo pomarańczowe uniformy, którzy pozdrawiali się wzniesioną ręką zaciśniętą w pięść. „Sława zwycięstwu!” padało co chwila zewsząd. Nad głowami wisiał olbrzymi baner „By żyło się lepiej. Wszystkim”.

– Kolegom chyba – zaśmiałem się w myślach. Od jakiegoś czasu nieznani sprawcy zamalowywali na mieście słowo „wszystkim”, pisząc w to miejsce „kolegom”. Podobno policja była już na ich tropie.

Zgłosiłem się do recepcji. Po kwadransie długonoga sekretarka zaprowadziła mnie do gabinetu Pana Sekretarza. Jeszcze nie pierwszego. Ale już niedługo, kto wie.

– Proszę, pan siada, ja już kończę – spojrzał na mnie przelotnie znad laptopa. – Kawki, herbatki? – rzucił po dłuższej chwili.
– Nie dziękuję, opity jestem. – odparłem.

Uśmiechnął się, pogrzebał w papierach. Wyjął jakaś grubą teczkę. Za nim, z wielkiego portretu, spoglądał surowo wódz przewodnik. Z ekrany stojącego obok telewizora, szczekał coś nowy minister propagandy, zwany przez złośliwych Paligłupem.

– O jest pańska teczusia – powiedział z zadowoleniem. Zdębiałem. Taka gruba?
– Chciałem pana spytać czy weźmie pan udział w wyborach  do europarlamentu?
– A one obowiązkowe są? – zażartowałem nieopatrznie.
Zrobił się czerwony na twarzy.
– Wy se nie żartujcie! – wybuchnął przechodząc na wy. Niedobrze! – pomyślałem.
– To jest wasz obywatelski obowiązek! – walnął pięścią w stół. Nożyczki się odezwały.
– Rozumiem – odparłem dyplomatycznie.
– Nie możemy pozwolić aby nami, Polakami rządził jakiś szwab, czy nie daj Boże makaroniarz, prawda?

– Kij ci w oko, i tak nie pójdę – pomyślałem.
– Wierze, że pójdziecie, bo z was jest dobry obywatel. – uspokoił się nieco. – Pamiętajcie, że my wszystko wiemy np. czy was syn chodzi na religię – zarechotał – Tak, tak nie tylko Kuria to wie.

Siorbnął kawę. Sięgnął po coś za siebie.

– Tak przy okazji mam tu dla was książkę autorstwa naszego Pana Przewodniczącego zatytułowaną „Moja walka o raj – 500 dni samych sukcesów”. Szczerze wam polecam. Wybitna pozycja. Za darmo!

Nie chcąc go wnerwiać schowałem do teczki. Będzie na rozpałkę do kominka, albo do kibla, bo coś ostatnio w raju Pana Przewodnika zaczęło być trudno o papier.
– Mam też dla was propozycję wstąpienia do naszej partii. Potrzeba nam takich ludzi jak Pan. – Przeszedł z powrotem na pan. Znaczy uspokoił się.
– Jest tyle stanowisk do obsadzenia. Kierowniczych – zaakcentował uniesionym do góry palcem. – W drogownictwie, leśnictwie, przemyśle lekkim!
– Ale ja jestem informatykiem – powiedziałem cicho.
– Nie szkodzi – uśmiechnął się od ucha do ucha i spojrzał w teczkę – O! Języki obce pan zna, takich ludzi poszukujemy do funduszy europejskich. Urlopy ciekawe. Pan słyszał, założyliśmy teraz taką organizacje „Siła przez radość”. Wycieczkowce się dla niej budują. Będzie można świat prawie za darmo pozwiedzać. To jak będzie?