Nienawidzę chamstwa, polskiej polityki, góralskiej muzyki i spamu. Zwłaszcza spamu. Jako administrator serwera na którym funkcjonuje parę tysięcy kont email, mógłbym długo opowiadać o tym jak zaciekła jest walka ze spamerami.
Planując eksplorację pałaców dawnych Prus Zachodnich, pomyślałem, że noc spędzę na plaży. No może prawie na plaży, bo wtargnięcie żółwiem w złote bałtyckie piaski skończyłoby się, jak to mówią łofrołdowcy – wtopą. Żółwik osiadł by tam po wsze czasy niczym pordzewiały wyrzucony na brzeg wrak statku.
Zaczyna się od małego znaczka na dokładnej mapie: pałac XIX wiek. W przewodnikach ani słowa. Eksplorator nie daje za wygraną. Wujek Gugiel podsuwa kolejne strony na których występuje nazwa pałacowej miejscowości. Wtóruje mu ciocia Wiki, aczkolwiek częstokroć niedoinformowana.
Podczas moich wakacyjnych peregrynacji, jako urodzony obserwator, zauważyłem, że lud kempingujący dzieli się na trzy kategorie: przyczepiarzy, kamperowców i namiociarzy, zwanych też czasem pogardliwie szmaciarzami.