Rozmakałem w wannie pełnej wrzątku, gdy nagle uświadomiłem sobie, że do wakacji zostały tylko cztery miesiące! Jak to cztery? Zaraz, zaraz, marzec, kwiecień, maj i czerwiec. Jak byk cztery miesiące!
– Eureka! – krzyknąłem wyskakując z topieli. Już miałem pędzić się dzielić tą wieścią, ale w porę oprzytomniałem, wytarłem, i okryłem białe, spragnione słońca i ciepła ciało.

Przedwiośnie okrutne jest. Rano było ponad dwadzieścia stopni mrozu. Landryna zapaliła na tzw. farelkę. Kot Roman nie rusza się z domu. Nosi go po meblach, ścianach, zadziera z psem. Chciał się nawet ze mną bić. Pies Mila zamknęła się w sobie, zwinięta w kłębek, drzemie snem zimowym.

Zeszłą zimę spędziłem na planowaniu wakacyjnych wojaży. Wyszła pupa blada. Postanowiłem więc tej zimy nie planować. Co będzie to będzie. Improwizacja. W najgorszym razie rozbije namiot w pobliskim lesie.

W połowie stycznia, środku nocy polarnej (koszmarny czas) gdy już prawie wpadłem w letarg, szwagier Andrzej wysłał mi esa: „W maju jedziemy pociągiem do Lwowa stop męska wyprawa stop chcesz jechać?”

– Hurra! Hurra! Pewnie, że jadę! – wykrzyczałem mu do słuchawki. Rozogniony popędziłem do wioskowej księgarni szukać przewodników po zielonej Ukrainie. Półki uginały się od Hiszpanii, Włoch, Chorwacji, Grecji, Egiptu i Tunezji, ale o Ukrainie nic. Poratował niezastąpiony internetowy sklep.

– Zaszalał Pan, nie ma co – skwitował pocztylion, gdy sapiąc wtargał półtonową przesyłkę z (kryptoreklama) Merlina pe el. Zabarykadowałem się w bibliotece i było jak wieszcz napisał: „wpłynąłem na suchego przestwór oceanu, Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi, Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi, Omijam koralowe ostrowy burzanu”

Szwagra namówiłem co byśmy oprócz Lwowa zrobili wyprawę środkami ichniej komunikacji aż do Kamieńca Podolskiego. Zapalił się. To będzie rekonesans. Być może latem wóz mój landryniasty skieruje w stronę Stepów Akermańskich. O zielona Ukraino, ziemio przodków przybywam!