Pierwszym, który próbował mnie wykurzyć był gość z wielkiej wywrotki jakie widuje się w kopalniach odkrywkowych. Zapalił motor i próbował zagazować wszystko w promieniu 300 metrów wkoło (120dB)

Nie poddałem się. Zagryzłem zęby i próbowałem stworzyć coś wiekopomnego.

Potem nadleciał helikopter i po moim niebie latał. Zataczał kręgi wokół budynku, a gdy spojrzałem z okna w jego stronę to zobaczyłem wyszczerzoną gębę pilota. Dam sobie rękę uciąć, że wykonał w moją stronę pewien importowany z Ameryki obsceniczny gest, w oparciu o środkowy palec.

Nie poddałem się, choć przez chwilę chciałem poszukać w sieci po ile chodzą rakiety ziemia powietrze. Na szczęście odleciał w kierunku pobliskiego lotniska. Może paliwo mu się kończyło.

Gość z wielkiej wywrotki, widząc, że nic nie wskóra, zawołał kolegów. Wsiedli w koparki i zaczęli ćwiczyć manewrowanie na biegu wstecznym. Wtedy koparka robi takie przenikliwe „pip pip pip…” – dźwięk potrafiący rozwiercić mózg. Na nic słuchawki i głośna muza. 130dB.

Nie poddałem się. Nie wykurzą mnie tak łatwo! Nie doczekanie ich! Nie po to wynająłem dwa miesiące temu nowe biuro, po siedmiu i pół roku przebywania w podziemnej, piwnicznej celi, abym miał teraz wracać z podkulonym ogonem, tam gdzie tak cicho, spokojnie i … ciemno.

Około drugiej, sąsiedzi z domu obok, widząc, że bronię się jak Częstochowa przed Szwedami, użyli wunderwaffe: dwa małe jazgoczące na maksa (150 dB) gówna. Pieski latały po ogrodzie i darły ryja na wszystko co się ruszało: na chmury, na ptaki, na płot, i na sam nie wiem co, chyba tylko po to aby ulżyć swojej umęczonej psiej duszy.

Zagryzłem zęby. Jutro kupię granat albo wiatrówkę.

Goście z placu wywlekli skądeś wielki spychacz na gąsienicach i driftują….

Jeszcze się trzymam.

Przypomniało mi się jak Marek Konrad w genialnym filmie Marka Koterskiego – Dzień świra, próbuje coś napisać (pośród ogrodu siedzi ta królewska para) a co chwila mu ktoś lub coś przeszkadza.

To film o mnie jest!