Sala odlotów była przepełniona do granic możliwości. Nie dałoby się szpilki wcisnąć. Wiadomo wielka majówka.

Każdy taskał z sobą cały dobytek. Na plecach. Pałętały się dzieciaki. Ktoś klnął niczym szewc. Większość milczała, schowana w sobie. Czekali.

– Posuń się pan – odezwał się grubszy, rozpychając na boki
– Gdzie mam się posunąć? – wypiskał chuderlawy – może szanowny pan mi powie?
– Spokojnie panowie, spokojnie – odezwał się młodszy – Francja czeka na nas!
– Myślałem, że lecimy do Holandii – powiedział chuderlawy
– Panie jaka Holandia! Francja elegancja! – zaśmiał się młodszy – Szwagier mi opowiadał
– Był tam? – zainteresował się grubszy
– Poleciał w zeszłym roku, tak mu się spodobało, że widocznie został.
– Widocznie?
– No… dotąd nie wrócił ani nie odezwał się – odparł młodszy
– Francja…hmm – wymruczał chuderlawy – słyszałem, słyszałem…
– Francuzki palce lizać – dorzucił młodszy – szwagier opowiadał, że one lubią najpierw…
– Najwięcej witaminy mają polskie dziewczyny – przerwał zdecydowanie grubszy
– I to jest prawda, to jest fakt, dziewczęcy urok, wdzięk i takt… – zanucił chuderlawy

Zarechotali.

– Szkoda, że nie można trawki sztachnąć – westchnął młodszy

Nagle sala odlotów poszybowała ostro w górę. W rzeczywistości nie była to żadna sala odlotów tylko karton z otworami, który został właśnie uniesiony przez rosłego magazyniera w roboczym fartuchu.

– Szefie, a ten karton? Nalepka nie naklejona!
– Ech te fajanse z logistyki, masz, przyklej
– E-s-c-a-r-g-o-t-s – przeliterował z trudem pracownik – znaczy winniczki?
– Po ichniemu ślimaki. Pakuj do tamtego Tira.
– Jak oni mogą to jeść, obrzydlistwo, błeeee

ps. Tekst poświęcony pamięci kilkudziesięciu ślimaków, które poległy podczas mojego porannego spaceru.