Mały czarny kamyczek nie pamiętał kiedy się narodził, lecz musiało to być bardzo bardzo dawno temu. Nie był w stanie przypomnieć sobie także wszystkich lat, które spędził w brzuchu matki ziemi. Pamiętał za to moment kiedy, jak sam to później wielokrotnie powtarzał, narodził się po raz drugi.

I nagle stała się jasność. Mały czarny kamyczek, wraz z braćmi i siostrami nagle wpadł do wody. Woda była zimna i wartka. To był strumień górski. W pierwszej chwili nie spodobało się to mu.

Kamyczek leciał na łeb i szyję, kręcąc się wkoło i obijając o wielkie i ostre kamienie. To bolało. Na szczęście strumień górski połączył się z innymi strumieniami, zwolnił bieg i opuścili góry.

Turlał się nasz kamyczek dniami i nocami, które szybko następowały po sobie, bowiem czas kamyczków płynie znacznie wolniej niż czas człowieka. Kamyczkowy dzień to nasz rok, a rok to wiek.

Mijał wioski, drewniane grody, a w jednym większym na brzegu stał ziejący ogniem smok, i pożerał dziewice. Kamyczek parę razy osiadł na mieliźnie, i wydawało się, że zakończy się jego przygoda, ale przychodziła powódź i wędrował dalej.

Któregoś dnia zauważył że z kanciastego stał się obły. – No dobra, mogę być obłym małym czarnym kamyczkiem – pomyślał rozbawiony – to nawet lepiej, bo łatwiej będzie się turlać.

Miał też mniej radosne przygody. Pożarła go wielka ryba, i poniosła w swych trzewiach parę kilometrów z powrotem w górę rzeki. – Cholera! – zaklął szpetnie, gdy w końcu udało mu się wydostać z drugiej strony ryby. – To będzie mnie kosztowało rok podróżowania więcej!

Ale nie przejął się tym bardzo, bo nie znał celu swojej podróży. Liczyła się dla niego jedynie droga. Nikt z towarzyszących mu licznych braci i sióstr nie wiedział gdzie kończy się rzeka. Fataliści mówili, że wody spadają w wielką otchłań. Optymiści byli przekonani, że jest tam raj kamyczków, gdzie spoczną wieki. Dopiero później usłyszał o słonym morzu.

Rzeka wiła się przez zieloną krainę. Zmieniała bieg, podmywała brzegi, zalewała łąki i pastwiska, porywała domy, inwentarz, topiła ludzi. Trzeba przyznać, że była kapryśna. W końcu to była królowa rzek.

Kilka lat (wedle rachuby kamyczkowej) od rozpoczęcia podróży mały czarny kamyczek mijał piękne miasto. Latały nad nim robiące straszny hałas machiny, i niszczyły zrzucając wybuchające kamienie. – To wojna! Lotnik kryj się! – krzyknął przepływający sum.
– Wojna? – pomyślał kamyczek – Dziwny jest ten świat, a raczej dziwni są ci ludzie.
Ale na wszelki wypadek zaczął turlać się zygzakiem.

Kamyczek czuł, że powoli nadchodzi kres jego drogi. Był już zmęczony tym ciągłym obijaniem się o inne kamyczki i o piaszczyste dno. Woda płynęła coraz wolniej, a w pewnym momencie poczuł słony smak. – Czyżbym zbliżał się do morza? – pomyślał.

Tak, to był koniec długiej podróży. Osiadł na piaszczystej łasze u ujścia rzeki. Otaczały go same ziarenka piasku, żadnego innego kamyczka jak okiem sięgnąć.
– Czyżbym był jedynym kamyczkiem, który dotarł tak daleko? – zasępił się.
– Witaj bracie, skąd jesteś? – zapytało go ziarenko piasku.
– Bracie? Jaki bracie! Przecież ja jestem małym czarnym kamyczkiem! – odpowiedział oburzony.
– Niestety już nie bracie, podobnie jak ja stałeś się teraz małym ziarnkiem piasku. – odpowiedziało ziarenko i posunęło się aby zrobić mu miejsce.

Koniec.
Teraz możecie iść spać drogie dzieci ;-)

ps. Historyjka przyszła mi do głowy dzisiejszego poranka gdy wędrowałem z aparatem do ujścia Wisły w Mikoszewie.