Dziadek Mieczysław na pociąg wychodził dwie godziny przed czasem. Do stacji miał kawałek. Dwa kilometry piechotą. Ja również wolę być wcześniej, niż potem gnać z wywieszonym językiem. Mam to zapewne po nim.

Dzień wcześniej zawiozłem Landrynkę do doktora. Zbliża się przegląd, zebrało się parę dupereli do naprawienia, najwyższa pora było zmienić olej. Doktor, do którego dawniej miałem blisko, przeniósł się teraz do Wrzeszcza. Kawałek drogi.

Pojechałbym Żółwiem ale jak wrócić we dwa auta bez zapasowego kierowcy? Problem z rodzaju „Wilk, owca i kapusta w jednej łódce”. Pojadę Żółwiem, przywiozę Landryną, pojadę Landryną po żółwia, przywiozę żółwia….i tak krążyłbym tak do końca życia ;-)

Mój analityczny (informatyczny) rozum rozważył parę możliwości. Holowanie sznurkiem odpada. Zdalne sterowanie? Autopilot? Pieśń przyszłości. Widziałem kiedyś w TV mistrzostwa samochodów sterowanych komputerowo. Obijały się o wszystko co stało na drodze i nie tylko jak autka w lunaparku. Laweta? Dobre rozwiązanie ale nie mam lawety. Trudno, trzeba skorzystać z czegoś z czego na co dzień korzystają tysiące mieszkańców – komunikacji zbiorowej.

Autobus miałem o wpół do czwartej. Ubrałem się ciepło, ale zapomniałem kalesonków i czapeczki. Wesoło podśpiewując (wsiąść do autobusu byle jakiego…) opuściłem chałupę, pomachałem do sąsiada, pogłaskałem zdumionego Romana (Pan bez auta??) i tanecznym krokiem popłynąłem w stronę przystanku.

Do przystanku jest może czterysta metrów. Miałem kwadrans (syndrom Dziadka Mietka) wstąpiłem więc po drodze do wioskowego sklepiku. Pani poinstruowała mnie jakie są teraz bilety, kupiłem zapobiegawczo trzy. Dwa jednorazowe (po 2,8) i jeden godzinny (za 3,4) Na przystanku zameldowałem się dziesięć minut przed czasem.

Stałem i patrzyłem na mijające mnie auta. Duże i małe. Mknące sto na godzinę Tiry. Dostawczaki i doki z Bobami budowniczymi. Minutki mijały. Przyszła jakaś dziewczyna, potem przydreptał starszy pan. Spróbowałem zadzwonić do taty, ale słabo się słyszeliśmy przez ryk koni mechanicznych żłopiących ropę (5,39 za litr) lub ciut tańszą gazolinę.

Autobus się spóźniał. Północny, zrodzony gdzieś za kołem polarnym, zefirek schładzał mi kulasy. O Kalesony moje! Wyście jak zdrowie, ile was trzeba cenić, ten się tylko dowie, kto was … nie założył. Małżowiny uszne osiągnęły temperaturę zera bezwzględnego, po czym odpadły.

Kiwałem się z nogi na nogę jak dziewczyna z zapałkami, i patrzyłem na mknące cieplutkie w środku auta. Siedzieli sobie rozparci jak Baszowie, przeważnie po jednym/jednej na auto, przez komóreczki trajkotali, twarze im obmywało ciepłe powietrze. Dzieliła nas przepaść. O Maryjo Przenajświętsza, jakże ja im zazdrościłem! Jakże mocno zatęskniłem za Landrynką, Żółwikiem, a nawet za tojotką.

171 spóźnił się 16 minut. Spiorunowałem kierowcę wzrokiem, ale on nic sobie z tego nie zrobił. Wparowałem do środka. Jakbym teleportował się z Arktyki na równik. Szok termiczny. Owiała mnie subtelna mieszanina tanich dezodorantów, damskich perfum, nieświeżych oddechów, spoconych ciał.

Kasownik nadgryzł bilet. Schowałem go w kieszonce zamkniętej na zameczek, by potem nie bić się z kanarami. Miejsca było sporo. Klapnąłem koło jakiegoś młodzieńca. Ciasno. Foteliki dla krasnoludków. Pół półdupka zwisało mi w powietrzu, a w gościa nie chciałem się za bardzo wtulać, bo może zrozumiałby to źle.

Mknęliśmy przez mą dzielnicę. Autobus (nufka sztuka Solaris) co rusz wypluwał i pożerał nowych pasażerów. Po lewej siedziało dwóch facetów o nieświeżym kwaśnym oddechu i spracowanych dłoniach. Głowa mniejszego co rusz opadała na ramie większego. Czule ją poprawiał. Naprzeciwko siedziała starsza pani z siatkami, obok młodzieniaszek z głośnikami w uszach. Koło wejścia wyginała śmiało ciało na rurze wiotka jak trzcina rudowłosa krasawica. Na nią spoglądałem najczęściej.

Nasza torpeda mknęła przez trójmiejski las cały w złocie, a ja zastanawiałem się o czym myślą towarzysze podróży, choć sądząc z wyrazu twarzy niektórych, to raczej obca była im to czynność. Pani w średnim wieku prowadziła telekonferencję na jakieś tematy księgowe. Parę osób drzemało. Młódź szczebiotała za plecami,, licytując się ilością znajomych na twarzoksiążce (ang. Facebook)

Las się skończył, mignęło zoo. Przeskoczyliśmy przez mostek przy Młynie Oliwskim. Po lewej średniowieczny Dom Zarazy, po prawej dawny Dom Polski. Sklep z narzędziami, Karczma z Susi. Wynudzone taksówki na postoju. Lipy przed piekarnią zrzuciły większość liści. W drugą stronę sznur metalowych pudełek wiozących wygłodniałą zawartość do podmiejskich hacjend.

Przez głową przemknęła myśl, co by było gdybyśmy wraz z cały autobusem prześliznęli się przez jakąś szczelinę w czasie (fizycy teoretycy twierdzą, że to możliwe, teoria strun, brany, te sprawy) i znaleźli się tutaj dajmy na to w 1901 roku. Ludzie zamarliby patrząc w zdumieniu na stalowego potwora z napisem „171 Oliwa”. Furmani rzuciliby się do spłoszonych koni, automobilista uskoczyłby na bok. W ciszę panującą na rynku prowincjonalnego miasteczka jakim była wtedy Oliwa, wdarłby się ryk 250 konnego silnika. Szok!Rzecz normalna sto lat później.

– Wysiadka Czesiu – Większy proletariusz trącił mniejszego. Wstałem i wraz z pozostałymi przyssałem się do drzwi, które za chwile miały z sykiem otworzyć się i wypuścić nas na wolność. Dwadzieścia metrów od przystanku podstawiało się coś czym miałem jechać pierwszy raz w życiu. Główny punkt programu. Najprawdziwszy Roller Coaster. Tramwaj zwany pożądaniem. Migał na nas światełkami i poganiał buczkiem.

Dzielącą nasz odległość przebiegłem sprintem czując na karku oddechy pozostałych. Ostatnio siedziałem, niechże sobie przypomnę, będzie z dziesięć lat. Był stary, ciasny, rozdygotany, z lekka pordzewiały. Ten zaś zwany Pesą, prezentował się jak statek kosmiczny.

Na suficie monitory z trasą. Niebieskie ledki na drzwiami. Kolorowe foteliki i mnóstwo uchwytów, za które natychmiast chwycili ci co nie znaleźli miejsca siedzącego. I dobrze wiedzieli co robią bo Pesa ruszyła z kopyta. Co tam z kopyta, wystrzeliła jak rakieta. Z prędkością ponad 80 km/h pokonała zakręt prosty, a potem była jeszcze szybsza.

Siedziałem wciśnięty przyśpieszeniem 4G w fotelik. Krew odpłynęła z twarzy, obnażyły się zęby Stojący wisieli pod kątem 45 stopni trzymając się rozpaczliwie uchwytów. Z krzykiem przeleciała jakaś emerytka, której nikt nie ustąpił miejsca i rozpłaszczyła się na tylnej szybie. Dzieciaki radośnie piszczały.

Po 10 sekundach byliśmy kilometr dalej i motorniczy zaczął manewr lądowania. Z całych sił wcisnął hamulec, a gdy to nie pomagało wystrzelił z tyłu małe spadochroniki. Zatrzymaliśmy się w 2 sekundy. Emerytka z tylnej szyby przeleciała z powrotem przez cały skład i rozpłaszczyła się na przedniej, odlepiła się od niej i kupiła bilet.

I tak mijaliśmy przystanki. Przyśpieszenie 10 sekund, hamowanie 2 sekundy, kolejna stacja Uniwersytet, wymiana pasażerów, przyśpieszenie 10 sekund, hamowanie 2 sekundy, kolejna stacja….

Siedziałem oniemiały, trzymając się jedną ręką poręczy, zaś w drugiej dzierżąc mój bilet na Roller Coastera. Tak się zapatrzyłem, że wysiadłem jeden o przystanek za daleko. Landryna czekała już na mnie pyrkocząc wesoło silniczkiem, a obok pan doktor zacierał rączki ciesząc się z tego, ile banknotów wyszarpie z mojego portfela.

Boskie są autobusy a zwłaszcza tramwaje mojego miasta i gdyby nie spóźnienie na początku, byłbym mega zadowolony. Ponad 17 km pokonałem w 35 minut i to za niecałe 3,40. Przejazd autem kosztowałby by mnie około 8 złotych i zająłby prawie tyle samo czasu. Niechże więc sobie ta ropa drożeje w cholerę!

A jak jeszcze takie tramwaje zaczną stawać na mojej ulicy, to gotów jestem wybaczyć temu szczerzujowi ze zdjęcia wszystkie inne grzechy, i miast pisać nań paszkwile, wynosić pod niebiosa.

Na szczęście nie dożyje tego ;-)