W zwiedzaniu grupowym jest tyle samo przyjemności co w seksie, znaczy grupowym seksie. Postawiasz więc wieczorem, lecząc obolałe stopy, wstać wcześnie rano (może się uda) i w miasto zanurzyć się samotnie.

Będąc sam nie musisz czekać na nikogo, bo poszedł sikać, kupić loda, czy wymienić pieniądze. Oglądać się za peletonem. Dyskutować w którą stronę pójść. Wystarczy wdziać dobre (twoje zostały w domu) buty, zarzucić na plecy mały plecak, z przewodnikiem w ręku, aparatem dyndającym na szyi, Być sobie samemu sterem, żeglarzem, okrętem.

Poruszasz się metodycznie, niczym cybernetyczna mysz szukająca drogi w labiryncie. Skręcasz w prawo w każdą możliwą uliczkę, zaułek, bramę. Otwierają się przed tobą studnie podwórek. Drewniane schody pną się do góry ku zawieszonym pod chmurami podestom. Do ścian poprzyklejane niczym jaskółcze gniazda antresole. Suszące się pranie, chabazie hodowane w pordzewiałych puszkach, stary zlew na ścianie, kawałki samochodu. Miasto od kuchni. Tu turyści nie zaglądają.

Lecz nie usłyszysz już lwowskiej gwary zwanej bałakiem. Żaden baciar nie zamacha ci majchrem przed oczyma. Szczepcio ani Tońcio nie popłyną na lwoskiej fali. Co najwyżej ukraiński, czasem może polski.

Wędrujesz kilometry. Stopy znowu dają znać o sobie. Aparat napęczniał od zdjęć. Pora przysiąść, napić się wody z targanej butelki. Zaczepia cię jakiś miejscowy. Pyta po ukraińsku która godzina. Potem przechodzi na polski. Pyta jak tam u nas. Czy drogi dobre. Itp. Itd. bla bla bla. Chwali się pobytem w Krakowie. Pod koniec prosi o pieniądze. Dla Matki. Najlepiej złotówki. Dajesz mu dwadzieścia hrywien. Sęp.

Dołącza Bodzio. Razem wspinacie się na zamkowe wzgórze. W punkcie widokowym ktoś zasadził nieopatrznie drzewa. Zimą może by i było coś widać. Jeszcze wyżej się nie wspinacie, bo tam pewnie jest tak samo. Doczołgujecie się do Hotelu. Po drodze zakupy. Woda, bułki, kiełbasa.

Więcej zdjęć w mojej galerii zdjecia.pl