Będąc młodą lekarką na skromnej placówce niębiańskiej, wszedł raz do mej przychodni, pacjęt o wzroku radosnym i twarzy rozchachanej.
– Dziem dobry pani doktor! – wykrzyknął od progu.
– A dziędobry. Co pana sprowadza?
– To naprawdem Pani Doktór? – ucieszył się niepomięrnie pacjęt. – Cztery lata na panią doktór czekałem!
– Co to są cztęry lata wobęc wieczności Panie Janie, Pan się tu pośpięszył, to teraz nie marudź Pan. Więc co Panu dolega?
– Nic Pani Doktór, koledzy mniem donieśli, że Pani wczoraj placówkem naszom niebiańskom objeła, co mniem niepomiernie raduje!
– Ja też się Panie Janie bardzo cięszę, choć martwi mnię, że w stanie tym naszym anielskim choróbska się nas imają.
– Co też Pani mówi Pani doktór! – zaprotestował pacjęt – Ciała możem nie mamy ale duszem zawsze toczyć może jakaś przypadłość. Może być Pani spokojna, przypadków na całom wieczność starczy i jeden dzień dłużej.
– To mnie bardzą cięszy, bo obawiałam się czy pracę tu będę miała, bo za co żyć?
– Pani doktór żartować raczy – powiedział pacjęt – ja tu takom kopertę mam a w niej…
– Zwariowałeś Pan? – zaprotestowałam ale szybkim ruchem (durne przyzwyczajenie!) kopertę w szufladzie umięściłam.
Wtę trąby się anielskie rozlęgły, ściny opadły, i wkroczył anioł z mięczem goręjącym i tako rzękł: Córko! Grzech to więlki brać wziątkę od pacjętów!
– O losie – pomyślałam – Szybsi są niż tamci z dołu.